O percorrido social da lingua galega nos últimos 50 anos é ben coñecido, coa meirande parte dos indicadores á baixa e sen que o proceso de substitución lingüística, iniciado séculos atrás, se detivese. Pola contra, todo parece indicar que esa substitución continúa co seu percorrido, mais agora nos xeoespazos tradicionalmente mantedores do idioma, nun proceso que semella equiparábel ao acontecido nos espazos urbanos décadas atrás. De xeito paralelo, comeza a ser cada vez máis evidente a emerxencia do neofalantismo e do seu suxeito, o que está reflectindo o inicio dun cambio sociolingüístico en territorios urbanos e vilegos, particularmente naqueles con menos presenza recente da lingua. Cómpre resaltar que ambas realidades, a substitución e o neofalantismo, constitúen dous procesos interdependentes, nunha dinámica entrelazada na que nada permanece inmóbil. Agora ben, a intensidade dun proceso e doutro é ben diferente.